Wies Stael-Merkcx overleden

In de nacht van 13 op 14 december is oud-voorzitter van de Acht Mei Beweging en lid van de Mariënburgvereniging Wies Stael-Merkx heel rustig overleden. Ze ontving de ziekenzegen van Huub Oosterhuis wat haar en omstanders veel deed.

Haar naam zal voor ons altijd verbonden blijven aan de 8 mei Beweging, wat we later schreven als Acht Mei Beweging.

Ik ontmoette haar voor het eerst in 1985 vlak voor de eerste persconferentie van de toen nog piepjonge beweging. PIP oftewel Platform Initiatieven Pausbezoek. We hadden iets van een bestuurtje omdat dat financieel noodzakelijk was, maar vooral een organisatiecommissie die die eerste manifestatie ‘ Het andere gezicht van de kerk’ opzette. Ze voerde het woord als een soort aanjaagster over wat ons motiveerde om dit te organiseren. Ze was nog geen voorzitter, we hadden toen nog geen echt degelijke structuur, maar ze kwam bovendrijven door haar rake en directe wijze van formuleren waarin veel hoop en optimisme verborgen lag. Ik dacht meteen; met haar moeten we verder! En zo gebeurde ook. Ze groeide uit tot een icoon van veranderingsgezind katholiek Nederland.
Het kon niet anders dat zij ook een van de eerste leden van Mariënburg was, kort voor het Pausbezoek aan Nederland opgericht, maar de voortvarendheid en de praktische doelgerichtheid van het nieuwe en bredere Acht Mei initiatief gaf het een voorsprong.
Als coördinator van de manifestaties zat ik niet in het bestuur als stemgerechtigde maar maakte wel de gemoedsbewegingen mee die toen aan de orde waren. Dat waren er veel. Ze waren kenmerkend voor een brede katholieke emancipatiebeweging. Altijd maar weer die spanning tussen bisschoppen en veranderingsgezinden. Onoplosbaar zo bleek achteraf, maar wel enorm stimulerend om vanuit eigen kracht gewoon door te gaan. Want van begin af aan koos de Acht Mei Beweging voor een Heel de wereld, Heel de Kerk benadering. Het motto van de eerste manifestatie op het Malieveld. Alle onderwerpen met maar enige maatschappelijke en persoonlijke relevantie kwamen aan de orde in soms wel 80 programmaonderdelen op een dag gedurende een manifestatie. Dat straalde Wies ook uit, hoewel ze door de pers dikwijls slechts werd benaderd over conflicten rond andere bisschoppelijke inzichten. Ze was beslist niet voor een gat te vangen. Altijd intelligent, mensen voor zich innemend, maar kritisch, bewogen en oprecht. Precies dat oprechte maakte haar zo populair. Komend vanuit de praktijk van de geestelijke gezondheidszorg wist zij velen in het hart te raken.
Het leek zo dichtbij toen; een menselijke kerk, een democratische kerk, een maatschappelijk relevante kerk. Het zal haar en vele anderen veel verdriet gedaan hebben dat het gouden potentieel van die Acht Mei mensen, door Edward Schillebeeckx ooit Malieveldmensen genoemd, niet opgepakt is door het instituut r.k. kerk. Een onverteerbare en onbegrijpelijke restauratie werd ingezet die zijn einde in Nederland nog niet kent. Ze heeft het knarsetandend aangezien, maar had tegelijkertijd ook groot begrip voor de veranderende omstandigheden van de laatste jaren. ” Je mag best met de Acht Mei Beweging stoppen hoor” zei ze ooit tegen mij toen ik als derde en laatste voorzitter aantrad. Ze had bliksemsgoed in de gaten wat er aan het veranderen was in kerkelijk en religieus Nederland. Ze had altijd alles in de gaten.

Tijdens het laatste congres op 27 oktober van Mariënburg liet ze een briefje voorlezen waarin ze aangaf dat ze om gezondheidsredenen verhinderd was en dat ze nog nooit een congres gemist had. Velen voorvoelden toen al dat ze nooit meer zou komen.

In haar boek ‘ Geloof in leven’ mijmert zij op de allerlaatste bladzij over haar eigen dood aan de hand van een gedicht van Geert Bogaard.

Als het nu eens zo is
dat onder mijn graf
armen zijn
eeuwige armen

Als er nu eens
een God is
niet zozeer
boven ons
maar onder ons

Een God onder ons
dat moet het einde zijn
van alle vrees

Door de dood heen
mag je dan
naar Hem toevallen.

Wies, je zal nog lang herinnerd worden als een die werkelijk pontifex, bruggenbouwer, bisschop was. Het andere gezicht van de kerk, zoals de kerk steeds weer andere gezichten heeft.
Wij allen met God nog lang niet uitgepraat.

Henk Baars 14 december 2012
wrnd. voorzitter Mariënburg
oud voorzitter Acht Mei Beweging

Bron : http://www.marienburgvereniging.nl/9-nieuws/84-wiesstael.html