Geroepen om jezelf te geven

Weekendviering 21/22 maart 2015
Thema: Geroepen om jezelf te geven
Voorgangers: Ed Andriessen
Muzikale ondersteuning: Melodiek

Openingslied za:Hier wordt een huis voor God gebouwd – zo: Dit huis is een huis

Welkom en inleiding
Geroepen om jezelf te geven. Het thema van deze viering, die is voorbereid – en waarin ik mag voorgaan, samen met Julienne Meijer en Marian Veenker. Twee vrouwen, die zeer nauw verbonden zijn met het door ons in deze vastenperiode geadopteerde project Blessings4you-Uganda. Het was Marian, lid van onze gemeenschap, die ons attent maakte op dit project, dat zij als secretaris ondersteunt. Julienne is de oprichter van dit project en we zijn blij dat ze ook vandaag weer in ons midden is. Beiden zullen in deze viering hun verhaal doen. Verhalen die nauw aansluiten bij het thema van deze viering en uitkomen bij hun gezamenlijke passie: Blessings4you-Uganda. Persoonlijke getuigenissen van de roep die zij hebben ervaren om zichzelf te geven. Inspirerend en getuigend van een groot geloof in de roep van de Eeuwige.
Maar laten we eerst even ruimte maken in onszelf en openen met een tot bezinning stemmend gedicht.
Openingsbezinning.
Een blik, aandacht en empathie, geraakt worden in merg en been, een traan van bewogenheid, een woord van verontwaardiging, medeleven, concrete steun is als een druppel. . .
Deze druppel in een zee van ellende is geen druppel op een hete plaat, maar een spat nieuw leven in de troebele wateren van chaos, ellende en dood.
Elke druppel brengt een deining van verbondenheid teweeg. Een druppel maakt een wereld van verschil in een wereld van onverschilligheid.
Vasten: een druppel, een golf, een oceaan.
Lied za: Houdt mij in leven – zo: Wek mijn zachtheid weer

Eerste lezing Geroepen om jezelf te geven.
Deze roeping hoorde ik heel duidelijk vele jaren geleden. Na de middelbare detailschool te hebben afgerond, kon ik naar het buitenland als stagiaire en zo kwam ik terecht in Chicago waar ik werkte in een exclusief modehuis.
In die tijd, ver van huis, begon ik na te denken over wat ik eigenlijk met mijn leven wil doen. Ik zocht naar God en in de lunchpauzes ging ik steeds vaker naar de Chicago Cathedral, die vlak naast winkel stond waar ik werkte. En daar, in de diepe stilte van die prachtige kathedraal, hoorde ik Gods stem steeds duidelijker; een stem die mij riep om mijn leven in zijn dienst te stellen. Het raakte mijn hele wezen; het was bijna een gevoel van verliefdheid. Maar hoe moest ik dan doen? En waar? Ik had geen idee, want als geboren en getogen Groningse heb ik niet zoveel van het rijke roomse leven meegekregen en priesters en religieuzen waren toen al een schaarsheid.
Toch, ik had het diepe vertrouwen dat als ik voor iets geroepen was, dat dan ook wel duidelijk zou worden. Na 1,5 jaar Chicago keerde ik terug naar huis. Een bevriende pater raadde mij aan een retraite te gaan maken. Ik heb toen een 8 daagse retraite gemaakt in Deventer bij de Jezuïeten. Op de laatste dag van de retraite kreeg ik wat foldertjes over verschillende religieuze orders. Een sprak mij gelijk aan: de Missiezusters van onze lieve vrouw van Afrika, ook wel Witte zusters genoemd. Ja, ik wilde naar Afrika! Nog diezelfde dag belde ik ze op om een afspraak te maken en zo kwam ik in juli 1983 hier aan op het station in Den Bosch waar ik werd opgewacht door een paar witte zusters die toen nog een huis hier in Den Bosch hadden. Het was de eerste kennismaking. Ik voelde me er gelijk thuis; een teken voor mij dat ik op de plek was waar God mij riep.
17 mooie jaren ben ik bij de zusters geweest, waarvan 10 jaar in Afrika. Ik voelde mij daar in Afrika als een vis in het water en heb veel van de mensen daar geleerd. Tot ik op een dag, ik was toen net een jaar in Mozambique, halsoverkop naar Nederland terug moest vanwege een loslatend netvlies van mijn oog. Het was het begin van een moeilijke tijd en ook een innerlijke strijd. Wat altijd zo duidelijk was geweest was niet meer zo duidelijk. Waartoe riep God mij nu?
Na een lange tijd van bezinning en gebed heb ik besloten om bij de zusters weg te gaan en in Nederland te blijven. Dat was een hele moeilijke beslissing. Want waartoe was ik nu geroepen? Had ik gefaald? Was er een andere roeping?
Dat is inmiddels 15 jaar geleden en de roeping om mezelf te geven is er nog steeds. Nu in een andere vorm. Ik ben getrouwd en op late leeftijd nog gezegend met een prachtige dochter.
Natuurlijk heeft Afrika nog steeds een bijzondere plek in mijn hart en toen ik in contact kwam met het project Blessings4you-Uganda, zag ik dit als een kans om weer iets van mezelf te delen met de mensen in Afrika. En ik ben blij dat ik dat tijdens deze vastentijd ook met jullie mag delen.
Lied za: Hij die gesproken heeft – zo: Uit staat en stand

Tweede lezing Johannes 12, 20-33
Nu was er ook een aantal Grieken naar het feest gekomen om God te aanbidden. Zij gingen naar Filippus uit Betsaïda in Galilea, en vroegen hem of ze Jezus konden ontmoeten. Filippus ging dat tegen Andreas zeggen en samen gingen ze naar Jezus. Jezus zei: ‘De tijd is gekomen dat de Mensenzoon tot majesteit wordt verheven. Waarachtig, ik verzeker u: als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht. Wie zijn leven liefheeft verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven haat, behoudt het voor het eeuwige leven. Wie mij dient moet mij volgen: waar ik ben zal ook mijn dienaar zijn, en wie mij dient zal door de Vader geëerd worden.
Nu ben ik doodsbang. Wat moet ik zeggen? Vader, laat dit ogenblik aan mij voorbijgaan? Maar hiervoor ben ik juist gekomen. Laat nu zien hoe groot uw naam is, Vader.’ Toen klonk er een stem uit de hemel: ‘Ik heb mijn grootheid getoond en ik zal mijn grootheid weer tonen.’ De mensen die daar stonden en dit hoorden, zeiden: ‘Een donderslag!’ Maar er waren er ook die zeiden dat het een engel was die tegen hem gesproken had. Jezus zei: ‘Die stem heeft niet voor mij gesproken, maar voor u. Nu wordt het oordeel over deze wereld geveld, nu zal de heerser van deze wereld uitgebannen worden. Wanneer ik van de aarde omhoog geheven word, zal ik iedereen naar mij toe halen.’ Daarmee bedoelde hij de wijze waarop hij zou sterven.
Lied za: Oren en ogen gaan open voor Jezus – zo: Leven weet wegen uit de diepte van de dood.

Overweging Geroepen om je zelf te geven.
“Waarachtig, ik verzeker u: als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht.” (Johannes 12;24)
De graankorrel heeft vocht en aarde nodig om te kunnen ontwikkelen. De schil is hard, maar binnen in de kern zit het hart, het leven. Zodra de schil zacht wordt en afbreekt kan het leven er uit komen.
Zo ook bij ons; “Wie mij dient moet mij volgen: waar ik ben zal ook mijn dienaar zijn, en wie mij dient zal door de Vader geëerd worden.” (Johannes 12;26)
Jezus kwam in mijn hart toen ik 8 jaar was, ik was een blij kind. Rond een jaar of 13 zat ik op een katholieke school en de zusters van de missie deelden elke maand een missieblaadje uit. Ik kan me nog goed herinneren dat ik er op een dag een kreeg en op de voorpagina van die mooie, lachende donkere kinderen uit Afrika zag. Op dat moment wist ik; daar wil ik in mijn leven ooit naar toe om voor arme kinderen iets te betekenen.
Ik wilde ook graag trouwen en kinderen krijgen. Mijn wens werd vervuld, ik trouwde en we kregen vier prachtige zonen. Eelke, Nathan, Ruben en Joel. Ruben woont al in de hemel. Hij zou nu 29 jaar zijn. Het heeft me verdriet gedaan om hem los te moeten laten maar er was geen periode in mijn leven waarin ik Gods nabijheid meer heb ervaren dan toen. Ik weet nog dat ik tegen God zei: ik wil U zien boven de omstandigheden. Hij heeft zichzelf laten zien en me gedragen en getroost. Ruben heeft een veilig thuis bij God de Vader en eens zal ik hem weer ontmoeten.
Zonen zijn een erfdeel des Heren, samen met drie prachtige schoondochters en drie kleindochters voel ik me zeer gezegend. (mijn grootste geschenk op aarde)
Mijn zonen vinden het mooi wat ik doe in Afrika en ondersteunen mij hier in Nederland, ieder op hun eigen manier, de eerste die zal mee zal gaan is m’n oudste kleindochter.
Mijn hart gaat uit naar mensen en ik heb veel gewerkt met kinderen en jongeren met gedragsproblemen en ouders begeleid. Gods liefde gaat naar iedereen uit maar in het bijzonder naar de armen, zieken en weduwen.
In 2007 en 2008 kwam ik in verschillende situaties terecht waar me de vraag werd gesteld: wat zou je ooit in je leven nog willen doen, onafhankelijk van opleiding, financiën en mogelijkheden; ik kreeg dan tranen in mijn ogen en zei dan: daar hoef ik niet over te denken; ik wil naar Afrika.
De laatste keer had ik een gesprek met een man die een boek had geschreven met de titel: volg je droom. De man vroeg mij: Wat is dan jouw droom? waarop ik weer hetzelfde antwoord gaf. Daarna vroeg hij: Wanneer ga je dat nu doen?
Ik was stil, en er kwamen meteen allerlei redenen in me op waardoor ik het niet zou kunnen doen. De man vroeg tot drie keer; wanneer ga je dat nu doen?
Ik was nog steeds stil: waarop hij zei: Weet jij dat jij de enige bent die dat kan doen?
Deze vraag bracht me bij mijn verantwoordelijkheid en ik wist als ik niet kies gaat het nooit gebeuren: Ik keek de man aan en zei: Ik zeg nu dat ik volgend jaar naar Afrika ga.
Van mijn opgespaarde vrije uren zou ik een maand kunnen gaan. Afrika is heel groot dus ik vroeg aan God waar moet ik dan naar toe? Steeds kwam het woord Kampala in mijn gedachten dus ik ging op de kaart kijken. Zelf dacht ik nog dat het een plaats in Zweden was omdat het eindigde op ala… maar Kampala is de hoofdstad van Oeganda dus dat was duidelijk.
In Oeganda waren twee Nederlandse vrouwen juist een weeshuis gestart en bij hen wilde ik wel als vrijwilligster werken en stuurde hen in ‘t voorjaar een e-mail. In september had ik nog niets gehoord en dacht Ok nog één poging en anders zoek ik een ander adres. Binnen 10 minuten had ik iemand aan de telefoon. Eigenlijk namen ze alleen mensen die voor drie maanden konden komen maar ja je kan wel komen in oktober, voor ‘n maand ja en je kunt meteen wel ‘n vlucht boeken. De tijd voor vertrek was nog net genoeg om alle inentingen te kunnen halen. God had Zijn voorbereidende werk gedaan en ik was er klaar voor.
“Want Zijn maaksel zijn wij, In Christus Jezus geschapen om goede werken te doen, die God tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.” (Efeze 2:10)
Om kwart voor twaalf in de avond kwam ik aan. Buiten aangekomen rook ik de tropische lucht. Er stond een man buiten net als ik te wachten op de taxi. Ik zei tegen hem: dit is het. Vanaf het eerste begin voelde ik me thuis, ook al was het een wereld van verschil. Het zijn in Oeganda brengt me leven, ik ben er op mijn plaats, m’n bestemming. Hoe mooi om te ontdekken dat God de Vader zo goed weet wat bij ons past zodat we ten volle kunnen floreren. Overal mensen onder de stralende zon. De Boda-Boda, brommer taxi die je overal naar toe brengt. Ik kwam om te geven, maar ontving des te meer.
Het terug gaan naar Nederland was zwaar, in Amsterdam moest ik wachten om verder te kunnen reizen en ik zag al die opgesmukte winkeltjes, en mensen, maar niemand lachte, ik wilde omdraaien en terug gaan.
Terwijl in Nederland er dagelijks werd gesproken over ‘crisis’ zag ik de allerarmsten in Oeganda als een voorbeeld van hoop en getuigen van een onnoemelijke kracht die hen in staat stelt dwars door lijden heen vrede en vreugde te ervaren
Aan ondervoede en zieke kinderen wilde ik een thuis kunnen aanbieden, een plek om te herstellen. In 2011 vond ik een geschikte ruimte en dankzij een sponsoring van Share4more konden we het Family House inrichten. Kinderen zijn dankbaar en blij. Ze willen allemaal graag naar school. Helaas is dat voor een groot aantal niet weggelegd omdat er geen geld is. Oeganda kent 2 miljoen weeskinderen waarvan 48% is geïnfecteerd met HIV.
We hebben plaats voor 12 kinderen. Ieder kind heeft zijn eigen verhaal, waarvan ik er een zal uitlichten.
Nooit vergeet ik de dag dat we Manuel vonden, liggend op de straat op het heetst van de dag, midden in de stad. Hij bewoog niet en we kregen hem nauwelijks wakker. We vroegen hoe het met hem ging en hij begon te huilen. Zijn lichaam zat onder de spuug, zijn benen vol met wonden. Het raakt me nog steeds wanneer ik er aan denk. We gingen met hem naar de kliniek en hij bleek 5 tropische ziektes te hebben. Daarna gingen we naar huis waar we hem in een teil zetten met water om zich te wassen. Een borstel was nodig om het vuil te verwijderen. Ik zal nooit vergeten hoe hij keek toen hij schone kleding aan kreeg die niet meer kapot was.
We gaven hem drinken en legden hem in bed. Hij sliep de hele dag, de volgende morgen had hij hoge koorts en malaria. Vier dagen lang gingen we een keer per dag naar de kliniek voor medicatie via infuus. Lange tijd verborg Manuel voedsel onder zijn matras. Manuel was ruim twee jaar op de straat, toen we hem vonden was hij acht jaar. Bij de geboorte gaf men hem de naam “Lokong” wat betekent: in dronkenschap verwekt. We gaven hem een nieuwe naam: Manuel, want Jezus en wij houden van hem.
Alle kinderen volgen onderwijs en krijgen medicatie indien nodig. We streven er naar kinderen te herenigen met eventuele familieleden. In Oeganda is er een team van 5 medewerkers. Zij krijgen een salaris zodat ook zij hun gezinnen kunnen onderhouden. De totale kosten zijn 1400,00 euro per maand.
Samen met het Oegandese team willen wij er zijn voor de armen en de zieken.
Met uw hulp kunnen wij onze taak blijven vervullen.
Geloofslied za: Kom en volg mij op de weg; – zo: Ik zal in mijn huis niet wonen.

De tafel wordt klaargemaakt en er wordt gecollecteerd

Voorbeden
Eeuwige, wij bidden om vrede en gerechtigheid
voor vrouwen, mannen en kinderen in Afrika,
die door de machthebbers verdrukt en misbruikt worden,
aan wie het dagelijks voedsel wordt onthouden
breng hen in het spoor van uw Barmhartigheid.

Barmhartige Heer, genadige God

Wij bidden voor alle mensen die zich in Oeganda
inzetten voor de slachtoffers van oorlog, honger en geweld.
Laat ons hen met onze liefde ondersteunen.

Barmhartige Heer, genadige God

Wij bidden voor de leiders in gebieden van conflict en oorlog,
voor allen die vergelding zoeken en niet kunnen vergeven:
voedt hen met uw Mildheid.

Barmhartige Heer, genadige God

Wij bidden voor allen die ziek zijn en lijden aan het leven.
Wij bidden voor allen wier namen in dit boek zijn opgeschreven,
als in de palm van Gods hand.
Wij bidden voor allen die ons in de dood zijn voorgegaan
vandaag noemen wij met name…

Barmhartige Heer, genadige God

Tafelgebed
Eeuwige, bron van ons bestaan, zoals jij ons wilt gedenken, ons tot zegen wil zijn,
zo willen wij jou gedenken en bedanken.
Voor het goede van de aarde danken wij Jou, Jouw mildheid tastbaar om ons heen:
voor al wat ons gegeven is om van te genieten, om van te leven.
Voor het graan op onze velden dat geoogst werd in toewijding en zorg,
om brood te worden, kracht voor onderweg.

Voor de woorden die wij horen, danken wij Jou,
jouw taal van liefde geschreven in ons hart;
voor alle waarheid ons gezegd, voor het vertrouwen, het protest,
het hart onder de riem.
Voor het hoogste woord danken wij jou van heilige schriften en profeten,
sprekend tot op vandaag, opdat wij doen en horen jouw liefste wil:
recht en vrede metterdaad.

Voor Jezus van Nazareth danken wij Jou, mens naar jouw hart,
de Levende, die kwetsbaar werd als de minste, die nooit zei: ‘het raakt me niet’,
maar die geweldloos en zonder reserve een kracht tot leven werd voor ieder die Hem binnen liet.

Zo heeft Hij zich gegeven als de graankorrel in de aarde,
gestorven om vrucht te dragen.
Zo heeft Hij zich gegeven als brood en wijn in ons midden,
gebroken en geschonken om te dienen, om Leven te zijn.

Zo willen wij Hem gedenken het brood breken en delen, de beker nemen en uitreiken.
Zo willen wij verbonden zijn met Hem, met elkaar en zo met Jou. Dit blijven wij doen, in zijn naam.
Zo heeft Hij ons aan elkaar gegeven, als vruchtbare aarde, om in te zaaien en van te oogsten,
om te dienen en te danken, om elkaar te dragen in zijn geest van liefde.
Zo willen we gaan op Zijn weg, zo willen we bidden met elkaar, met woorden door Hem gegeven:
Onze Vader

Vredeswens
Alleen het voedsel dat we samen delen, voedt.
Alleen het water dat we samen drinken, lest onze dorst.
Alleen de strijd die we samen voeren, brengt bevrijding.
Alleen de kleren die we samen delen, maken mooi.
Alleen de woorden die we samen vinden, zijn verstaanbaar.
Alleen de weg die we samen gaan, heeft een doel.
Alleen het doel dat we samen stellen, is bereikbaar.
Alleen de vrede die wij samen maken, wordt wereldwijd.
Laten wij elkaar die vrede toewensen.
Vredeslied za: Stad van vrede in uw midden – zo: Da Pacem Domine.

Breken en delen
Als wij samen breken en delen laat dat iets zien van verbondenheid. Verbonden met elkaar, hier aanwezig. Maar ook verbonden met alle mensen op deze aarde met wie wij onze welvaart mogen delen. Vandaag in het bijzonder met alle mensen, hoe dan ook verbonden met Blessings4you-Uganda. Komt en deel met elkaar.
Communielied za: Wie als een God wil leven – zo: Wie zijn leven niet wil geven.

Gebed uit Oeganda
Wij schreeuwen het uit tegen alles wat leven doodt.
Wij schreeuwen het uit tegen ontvoering en mishandeling van kinderen.
Tegen de verschrikkingen, tegen de angst, tegen de wanhoop, tegen de vijanden van de vrede.
God, giet Uw liefde uit op de plekken van honger, dorst, wanhoop en dood. Maak Uw Kerk eendrachtig en standvastig.
Open onze ogen, zodat wij in ons land het heilzame werk van Uw handen zien.
God, hoor ons gebed en red Uw volk, zo bidden wij U in Jezus’ naam.
Amen

Slotgedachte
Geroepen om onszelf te geven: Een weg, een keuze, elk dag
Langs vele kronkelende wegen door wie ik nu ontmoeten mag

Geroepen om onszelf te delen: Zoals Jezus ons heeft voorgedaan
En openstaan voor al die velen die op en langs de wegen staan.

Geroepen om te zijn tot zegen in liefde, vreugde of in pijn
God roept ons telkens in het leven om helemaal onszelf te zijn

Zegen en wegzending
Ga en getuig van de hoop die in je leeft. Geroepen ben je om sterk te staan
in dienst van gerechtigheid en vrede.
Slotlied za: Zolang er mensen zijn op aarde – zo: Dat een nieuwe wereld komen zal.