Omdat we geen eilandbewoners zijn

‘Platform voor religie en levensbeschouwing’

Werken aan een veelkleurige droom…
al zijn de contouren nog vaag

Het ‘Platform voor Religie en Levensbeschouwing’ is indertijd opgestart op initiatief van het Beraad van Kerken en heeft kort geleden een herstart doorgemaakt. De huidige groep is heel geschakeerd van samenstelling. Piet Ronnes (vz., theoloog/ethicus) heeft zich indringend bezig gehouden met welzijnswerk en politiek en coördineert de groep ‘Van mens tot mens’ die zich inzet voor palliatieve zorg. Theo Sikking, (secr.) noemt zich ’van huis uit katholiek’ en ‘is niet van plan om zich uit de kerk te laten zetten’. Hij werkt bij Cello.

John Parker ( penningmeester) was jarenlang pastor in de San Salvatorparochie en heeft mee de overstap gemaakt naar de zelfstandige gemeenschap ‘San Salvator in Beweging. Toon de Laaf en Oemar Abdoelbassier maken als lid deel uit van het bestuur. Verder is er iemand aanwezig vanuit de Afghaanse Stichting, een vertegenwoordigster van de Bahai, een lid uit het Beraad van Kerken, een vertegenwoordiger van de Turkse Moskee, iemand van de Focolare beweging, een Boeddhist, een vrijmetselaar, en enkele mensen die niet als vertegenwoordiger van een groep aanwezig zijn, maar zich op persoonlijke titel bij deze groep aangesloten hebben. Vertegenwoordigers van o.a. de Marokkaanse moskee, de PKN en de Joodse gemeenschap waren deze avond verhinderd.

De groep wil in al haar geschakeerdheid komen tot praktische daden. Allereerst willen de leden elkaar vanuit de eigen spiritualiteit beïnvloeden: uitwisselen wat ieders inspiratiebronnen zijn, elkaar vertellen wat hen ‘bezielt’ en uiteindelijk proberen om iets te doen aan de ‘spirituele armoede’ die men op grote schaal in onze tijd constateert. Ze gaan dus niet proberen om een alternatief te bieden voor de voedselbank, Inloopschip, straatpastoraat of voor ziekenzorg.
Alle aanwezigen vertellen vervolgens uit welke spirituele bronnen zij putten. De diversiteit blijkt heel groot. Vanuit verschillende, cultureel bepaalde invalshoeken heeft men leren kijken naar ‘mens en samenleving’. Een vraag beantwoorden als ’wie bepaalt wat juist is voor de ander en voor jezelf’ kan dan heel ingewikkeld worden. En ….niet iedereen voelt zich thuis in de westerse ‘praatcultuur’.
Onbedoeld ligt m.i. met name bij de leden uit de christelijke tradities (te) veel het accent op wat ‘wij’ de ànder hebben te bieden. John Parker, die als laatste aan de beurt komt, verlegt het zwaartepunt: hij vertelt hoe hij in Burkina Faso, met zijn complete theologische en filosofische opleiding als basis, allereerst van de plaatselijke bevolking moest leren hoe je in hun samenleving overleven kunt. Waterputten slaan bleek een belangrijke vaardigheid te zijn die in zijn uitgebreide opleiding nooit aan bod was gekomen. Hij leerde heel snel om zich op te stellen als ‘ontvanger’ en kon zo de ‘ander’ in staat stellen om de gulle gever te zijn. . .

Piet Ronnes sluit de avond af met enkele pakkende zinnen: het ging erom elkaars denken te bevruchten, te horen wat een ander beweegt en daarmee de eigen bagage aan te vullen.
Het ideaal van de groep is veelomvattend, de weg naar realisering ongetwijfeld lang en niet makkelijk. Maar ‘Als één iemand iets droomt, is het maar een droom. Als veel mensen iets dromen kan het werkelijkheid worden’ (uitspraak van schilder/ architect Friedrich Hundertwasser)

Verslag 17 -09- 2014, Emmauskerk, ’s-Hertogenbosch
Toos Verdonk